Chyba nie jestem taką gapą?

Zastanawiam się, czy moje przerwy w blogowaniu nie są zbyt długie? Ale gdyby doba miała czterdzieści osiem godzin, to wówczas podołałabym wszystkim obowiązkom i miałabym czas na to, by tworzyć i pisać do woli. Uwielbiam pisać. O wszystkim i o niczym. Chyba nawet wolę pisać, aniżeli mówić. Podobno naukowcy doszli do wniosku, że osoby lubiące pisać, mają problem z wysławianiem się... Nie wiem, czy mnie też to dotyczy, ale niech tak pozostanie. 

Teraz przejdę do konkretów, bo mam wiele do pokazania i napisania. No muszę podzielić się z Wami swoimi przeżyciami, związanymi z nową techniką tworzenia, w której wczoraj postawiłam pierwsze kroki. Na razie podstawowe, ale najważniejsze, że w ogóle ruszyłam z miejsca? A tak długo zwlekałam... No, ale czasami zdarza mi się, że stoję w miejscu jak osioł. Nie znaczy to, że jestem taka uparta, tylko brak mi odwagi. No i mam jakieś opory... Wydaje mi się, że nie jestem w stanie czegoś wykonać... Ale po jakimś czasie, muszę spróbować, bo nie byłabym sobą.

 Żeby nie rozpisywać się zbyt długo, co mam w zwyczaju – może najpierw zacznę od listopadowej zabawy u DANUSI, w której tym razem ,,króluje” kolorek czekoladowy. No i już mam głupie skojarzenia. Kto czytał wcześniejsze moje posty, ten wie co mam n myśli;) Ale świntuszyć  nie będę. Czekoladkę czasami lubię ,,pochłonąć”, lecz staram się jej unikać z wiadomych powodów. No, ale od czasu do czasu zgrzeszyć można, prawda? I niekoniecznie z czekoladką;)

Tym razem zrobiłam świecznik ,, tratwę”. To nie moje określenie, tylko Wasze;) Dawno już ich nie robiłam, więc wykorzystałam okazję. Zrobiłam go oczywiście ze ,,skrętów”, czyli papierowej wikliny i ozdobiłam pomarańczowymi różyczkami. Pomalowałam go rozpuszczalną kawą, a następnie polakierowałam. No i jakby nie patrzył, jest czekoladowy;) Inne kolorki też były dozwolone, ale w ilu procentach, nie pamiętam... W każdym bądź razie świecznik jest czekoladowy, a procenty niech sobie ,,procentują”;)

A teraz pokażę Wam swoje wczorajsze ,,arcydzieła”, czyli dwie bransoletki. Zrobiłam je dzięki ANI i DANUSI;) Ania przysłała mi kilka instrukcji, a Danusia koraliki. Ale nic mi nie wychodziło... Makrama? Czarna magia?! Może nie tak skomplikowana, tyle, że trzeba się skupić, a nie gadać podczas plecenia sznureczków, bo kawałek udało mi się zrobić... Ale Danusia podrzuciła mi łatwiejszy tutorial, czyli już bez tej cholernej makramy? Wykorzystałam więc żyłkę od wędki. A co? Przecież mam jej zapas;) No i udało się! A już myślałam, że jestem taką gapą...

No, ale na tych żyłkach też nie było łatwo, bo się plączą i trzeba je w odpowiednie strony przekładać, żeby wyszło to, co chciałam... Nie powiem już ile było kombinacji, bo rzeczywiście ,,koń by się zaśmiał, a kobyła by się zryła”;) W efekcie ściągnęłam koraliki z żyłki. Ale uparcie jak osioł, musiałam osiągnąć cel. Nie wspomnę już o tym, ile razy chodziłam na czterech pod stołem, żeby znaleźć maciupeńkie koraliczki, które wciąż mi spadały? A ile pożarł mi ich mój pies, nie wiem... Ale jakoś mało mi ich zostało... No i miałam problemy z trafieniem w dziurki koralików, bo były zatkane... Ale przecież jestem kobietą, więc tego typu problem nie może dziwić; A ja nie mogę się nadziwić, że udało mi się zrobić te dwie bransoletki?! Pomarańczowa jest zrobiona na gumce, a biała na żyłce. No i chociaż raz jestem z siebie dumna;)

I jak Wam się podobają? Chyba nie jestem taką gapą, jak myślałam? Zresztą ocena należy do Was;)