Od Gosi dla Gosi

Nie bardzo miałam ochotę na robienie karteczki, bo piękna, słoneczna pogoda nie jest odpowiednim momentem, by siedzieć w domu w stosie papierków... Ale, czego się nie robi dla przyjaciół? Ja bynajmniej jestem w stanie zrezygnować ze wszystkich przyjemności. I zrezygnowałam ze ,,słonecznej kąpieli”, aby zrobić imieninowy prezent przyjaciółce. Nota bene mojej imienniczce;) Tylko tak się składa, że obie obchodzimy imieniny w innych miesiącach;)

Gosia zażyczyła sobie bransoletkę z przewagą złotego koloru, a więc jedno jej życzenie spełniłam.

Dodatkowo zrobiłam jej rozkładaną karteczkę. I też ze złotymi dodatkami;) Obowiązkowo ozdobiłam ją różyczkami z ,,zimnej porcelany”, bo te ozdoby traktuję już jako znak rozpoznawczy moich kartek. Lada dzień mój skromny prezencik poleci do Łodzi i mam nadzieję, że spodoba się mojej Gosi;)

Dzisiaj nie będę rozpisywała się, bo mam w planach pokazanie innych prac, które czekają na ,,dopieszczenie”. Nie będę więc wyskakiwała ,,przed orkiestrę” i nie zapowiem, co pokażę w następnym poście, bo u mnie wszystko zmienia się, jak w kalejdoskopie. Pozdrawiam cieplutko wszystkie moje obserwatorki;) A zwłaszcza nowe osóbki;)

Dla Ciebie Mamo...

Myślę, że warto mieć świadomość tego, co tak naprawdę jest nam w życiu potrzebne, a co zbędne... Co nas cieszy, a co denerwuje i upokarza... I myślę, że warto dzielić się z innymi tym, co myślimy i czujemy... Nie oznacza to jednak, że każda moja publikacja na tym blogu - jest moim fochem. Należy traktować je z lekkim przymrużeniem oka... 

                                                   

rys. Małgorzata O.

Dzień Matki, to chyba jedyne święto, które tradycyjnie obchodzimy. Święto nie ,,spapugowane” z zachodu, jak przykładowe ,,Walentynki”... W tym dniu, kobiety mające dorosłe dzieci otrzymują kwiaty, tańsze lub droższe upominki, słodycze i kwiecistym językiem wyrażane życzenia. Wszystkie Matki cenią je, zachwycają się, są wdzięczne, ale kiedy dzieci już wyjdą - większość z pewnością sięga do szuflady z najmilszymi pamiątkami. Bo czy markowe kosmetyki, najmodniejsza bluzka, bądź słodycze rozkoszujące podniebienie mogą być cenniejsze od malowanej laurki, na dodatek nie wprawioną jeszcze dziecięcą rączką?

Z marchewką ,,za pan brat”

Nie przepadam za marchewkowym kolorem. Ale taki właśnie wymyśliła DANUSIA

do swojej majowej zabawy. No za nic, nie mogłam niczego w tym kolorze wymyślić? Najpierw  zaczęłam malować kredkami jakiś kwiatek. Ale, że za nic nie dał się wyraźnie sfotografować, dałam sobie spokój z tym kolorem. Pomyślałam, że przecież nic się nie stanie, jeżeli jedną zabawę ,,zawalę”? Ale myśl o tym, że zawiodę Danusię, nie dawała mi spokoju...

Postanowiłam pobawić się zimną porcelaną. Bo jak coś robię, to wówczas intensywnie myślę. Zrobiłam dwie lalki, które pokażę innym razem. No i dzięki temu intensywnemu myśleniu, zrobiłam nie tylko marchewkową bransoletkę, ale i marchewkowego ludzika do zabawy carvingowej;) Ideałem to on nie jest... Nawet nie ma nazwy, bo trudno ,,toto” do czegoś przyrównać... Ale najważniejsze, że go ,,wystrugałam”. Miał właśnie brać prysznic, ale zawstydził się biedaczek, kiedy ujrzał mnie z telefonem w ręku, więc przybrał pozę leniwca;) Cieszę się, że już dwie zabawy mam za sobą;) Cieszę się też, że nie zawiodłam Danusi;) Zwłaszcza z pracą carvingową, bo jak przed chwilą zajrzałam na jej bloga, to Stefania chyba usycha z głodu... Zachęcam Was do udziału w tej zabawie. Mnie wykonanie tego ludzika, zajęło dosłownie dziesięć minut;)

W wytycznych do zabawy dozwolone było dodanie koloru białego i zielonego, więc moja bransoletka ma właśnie takie kolory. Jednym słowem: marchewka z groszkiem. Nosiła jej na pewno nie będę, bo to nie moje kolory. Co prawda mam jedną bluzkę w tym kolorze, nawet fajną, ale noszę ją tylko w domu, bo wyjść w takiej ,,neonówie” na ulicę nie chciałabym... Marchewkę lubię, ale tylko w postaci surówki. Bo ja ani nie ,,warzywna”, ani nie ,,owocowa”. Brrr... Na myśl o owocach strzyka mi za uszami i dostaję ślinotoku...

 

Pokażę jeszcze nieudaną fotkę mojego rysunku, który to miał być główną pracą do zabawy. Nie wiem, co jest za kwiatek. Namalowałam go kredkami Bambino. Jeśli Danusia uzna, że można tę pracę też dołączyć d zabawy, to nie mam nic przeciwko temu? Co prawda, chwalić się za bardzo nie ma czym, ale to też przecież praca w marchewkowym kolorze. No i jak widać nie ,,zawaliłam” zabawy w tym miesiącu? A można by nawet rzec, że zrobiłam trzy prace;) Bo ja nigdy nie ,,zawalam”. Najwyżej robię coś w ostatniej chwili. Co by to nie było... Bo skoro zadeklarowałam chęć udziału w zabawie, to muszę dotrzymać słowa;)

I na zakończenie pokażę zdjęcie marchewek, które publikowałam na  swoim drugim blogu FOTOPSTRYCZEK. Będę go chyba pomału likwidowała, bo chciałabym wszystko zamieszczać na jednym. Zarówno felietony, jak i zdjęcia. Niektórzy zapewne już widzieli te śmieszne marchewki, ale większość pewnie nie. Coś mi się wydaje, że od dzisiaj będę chyba z marchewką za ,,pan brat”;) 

 

Więcej grzechów nie pamiętam...

Zupełnie zapomniałabym, że okres komunii powoli zbliża się ku końcowi, a ja nie pokazałam kartki, którą zrobiłam kilka dni temu. Jest skromna, prosta, bo wydaje mi się, że ,,przepych” nie byłby wskazany. Zastanawiałam się nad kolorystyką... I też doszłam do wniosku, że w pastelowych kolorach będzie najbardziej odpowiednia. Jednym słowem, postawiłam na skromność i prostotę wykonania. Mam nadzieję, że dziewczynka, która ją dostanie będzie zadowolona... Może nie od razu, ale po kilkudziesięciu latach na pewno...

Pamiętam dzień swojej komunii. Nie przeżywałam go aż tak bardzo, bo nawet nie rozumiałam jego sensu? Jedyne, czego nie mogłam się doczekać, to założenia białej sukieneczki. Co prawda, to nie byłam zbytnio szczęśliwa z niej... Pomimo, że była bardzo ładna. Ale krótka, przed kolana... A mnie marzyła się długa do samej ziemi. Taka, jakie miały moje koleżanki... No, ale moja była naprawdę niepowtarzalna, a dodatek do niej stanowiła biała pelerynka z puszkiem. Ale wówczas, to nie ja decydowałam o wyborze sukienki, bo wybrałabym taką, którą przy okazji pozamiatałabym przykościelny plac;) Pokażę Wam oczywiście nieco ,,sfatygowaną” fotkę, bo wiadomo, że jak dzieci były małe, to czymś  trzeba było je zająć;)

Nie miałam też loków, jak moje koleżanki, tylko włosy związane wysoko w ,,koński ogon”. Nie miałam normalnego wianuszka, który osiadłby mi na uszach, tylko malutki, przypięty spinkami na czubku głowy. Do tego białe buciki i podkolanówki. No, bez rajstop do komunii dzieciaka puścili? Nie mogli jakichś kupić, czy co? Acha, miałam jeszcze torebeczkę z tej samej, delikatnej koronki, co sukienka. A w zasadzie, to miałam na sobie dwie sukienki. Góra tej jednej była uszyta z białego atłasu, bez rękawów, a dół miała obszyty przeźroczystymi falbankami. A na niej była druga, koronkowa  kiecka z rękawkami i z takim ,,rozpierdasem”, żeby były widoczne falbanki tej pierwszej. Gdybym miała córkę, to teraz też bym ją chyba tak ubrała, bo dopiero dzisiaj widzę urok tego stroju. Ale wówczas nie byłam zadowolona. A w ogóle, to wtedy wszystko było u mnie na ,,nie”...

Nie powiedziałam też wszystkiego księdzu podczas pierwszej spowiedzi, bo bałam się, że opowie wszystko małżonce organisty, u której wciąż przesiadywał;)  A przecież jej córka chodziła ze mną do jednej klasy?! I jak bym wyglądała, gdyby wydało się, że w wieku siedmiu lat paliłam z ciotecznym bratem papierosa? A na dodatek ukradzionego, bo ,,podprowadziliśmy” go naszemu pradziadkowi?! To byłyby dopiero grzechy?! Nie no... Zresztą, nie byłam taka głupia, żeby wszystko ,,wypaplać”... Zmyślałam, aby tylko coś powiedzieć, no bo jakie grzechy może mieć małe dziecko... Ja teraz ich nie mam, a co dopiero w wieku ośmiu lat...

No, to już się Wam wyspowiadałam, więcej grzechów nie pamiętam, a teraz pokażę obiecaną fotkę;) 

Po minie już widać, że ,,grzesznica" niezadowolona, prawda?