,,Toto”...

Wyjaśniam krótko: ,,Toto” jest moim wymysłem, czyli określeniem facetów, którzy ,,nadepnęli mi na piętę”;) Pod wpływem emocji w swoich różnych wiekach – czyli latach, ,,toto” jest niegrzecznym chłopczykiem, później politykiem lub innym ,,ważniakiem”, albo moim konkurentem zawodowym. Tak czy owak, dla mnie ,,toto” znaczy to samo... Czyli nic?!

Dlatego pod wpływem wspomnień z lat dzieciństwa,  pracy dziennikarskiej i obserwacji ,,menów" - powstał ten felieton. Umówmy się, że w momencie tworzenia jakichś prac, będę publikowała felietony. Wówczas moja strona nie będzie ,,świeciła” pustką;) I tak na zmianę. Raz felieton, raz fotki, które też mnie bardzo pasjonują;) A w międzyczasie, oczywiście będę pokazywała swoje rękodzieła;) I w ten sposób tytuł mojego bloga będzie odpowiedni do moich trzech pasji;) No, może mam ich więcej, a jeszcze o tym nie wiem;)

Oczywiście, nie każdy musi bić brawo, bo jak pisałam wcześniej – felietony są wyłącznie moimi osobistymi przemyśleniami  i należy je traktować z lekkim ,,przymróżeniem oka";) Bo przecież odpowiednia dawka humoru, nigdy nikomu jeszcze nie zaszkodziła, prawda? No i jeszcze jedna informacja: tekst felietonu będzie ,,zwijany”. Bo czasami moje pióro bywa  zbyt ,,długodystansowe”;)

Słowo człowiek brzmi podobno tak dumnie, ale chyba tylko w przenośni... Kiedy właśnie zastanawiałam się nad tym, przypomniało mi się pewne zdarzenie z lat dzieciństwa. Dokładnie z okresu, kiedy miałam cztery latka i byłam przedszkolakiem. Zdzieliłam wówczas jednego „świńskiego” blondyna łopatką do piasku.

Siedziałam oczywiście spokojnie jak ,,trusia” w piaskownicy i budowałam pałac, a „TOTO” stało nade mną i czekało aż dojdę do wieży. Wtedy z anielskim uśmieszkiem wyciągnęło nóżkę i próbowało kopnąć w moją budowlę. Najpierw tylko próbowało, potem zostawiło ślad buciczka na wieżyczce, a za trzecim podejściem (pewnie władowałoby już całe kopyto w budowlę) nie wytrzymałam?! Trzasnęłam w głupią łepetynę... Ryk był taki, jakbym obdzierała go ze skóry! Nie zatykałam uszu, bo nie ukrywam, że sprawiało mi to ogromną przyjemność. A zwłaszcza widok rozdartej mordki, z której zniknął anielski uśmieszek! Za to pojawił się wówczas na mojej i miał raczej nieco diabelski wyraz...

I pozostało mi to do dziś. Kiedy cokolwiek „buduję” nie pozwolę sobie, żeby jakieś nawet najprzystojniejsze TOTO przeszkadzało mi w osiągnięciu celu. Bo wiadomo, że natrętów jest coraz więcej i trzeba strzec się przed nimi. No, chyba że nie kopią w moją „budowlę”, wtedy mogę wdać się w krótką dyskusję i posłuchać w jaki to sposób zdobywają pozycję społeczną. Zresztą, po co słuchać farmazonów... Przecież to gołym okiem widać, jak pchają się na „wyżyny” i to metodami, które z humanizmem nie mają nic wspólnego? Na drodze do kariery bezczelnie rozpychają się łokciami, a z pysków o pozornie anielskich wyrazach sypią się niecenzuralne słowa. Do upragnionej pozycji dochodzą w sposób wręcz nieludzki, za wszelką cenę pozbywając się konkurentów. Mało tego! Nawet z chwilą, kiedy osiągną już zamierzony cel walczą dalej, bo wciąż im mało?!

Jak widać, słowo człowiek straciło na wartości. Zszarzało i wyświechtało się od rozpychania łokciami. A najsmutniejsze, że mianem tym (bez względu na wiek) szczyci się każde łyse, rude lub posiwiałe „TOTO”. I znów świerzbi mnie ręka, żeby walnąć „TOTO” w łepetynę, ale już nie łopatką do piasku, ale prawdziwą, porządną łopatą. To chyba najlepsza metoda do zwalczania owych szkodników. Kiedy tak przyglądam się tym różnym infantylom, pokrzywdzonym przez matkę – naturę, odnoszę wrażenie, że któregoś dnia (jak za czasów przedszkolnych) po prostu nie wytrzymam...

Bo okazuje się, że historia lubi się powtarzać, i że po tylu latach znowu stanęło nade mną jakieś (tym razem posiwiałe) „TOTO” i za wszelką cenę próbuje kopnąć moją „budowlę”. Pomimo, że nie doszłam jeszcze do „wieżyczki”?! A, że nie potrafię już siedzieć jak trusia, chyba tym razem pierwsza wyciągnę nóżkę w stronę jego „budowli”. I nie będę stukała bucikiem, ale bez namysłu kopnę z całej siły! Co prawda nie jest to samo „świńskie” blond „TOTO” z przedszkola, ale jest świńskie i już. I tym razem na mojej twarzy znów pojawi się ten nieco diabelski uśmieszek, zwłaszcza w chwili, kiedy „TOTO” będzie darło się w niebogłosy widząc swoją zrujnowaną „budowlę”.

Zastanawiam się czy w tym momencie nie zachowam się podle? Może i tak, ale na pewno jestem człowiekiem, a „TOTO” nawet nie zasługuje na to miano. A może wreszcie zrozumie, że słowo człowiek zawsze musi brzmieć naprawdę dumnie?. I to dosłownie, a nie tylko w przenośni.