Wyrok za starość

Myślę, że warto mieć świadomość tego, co tak naprawdę jest nam w życiu potrzebne, a co zbędne... Co nas cieszy, a co denerwuje i upokarza... I myślę, że warto dzielić się z innymi tym, co myślimy i czujemy... Nie oznacza to jednak, że każda moja publikacja na tym blogu - jest moim ,,fochem". Należy traktować je z lekkim przymrużeniem oka...

Święto Babci i Dziadka już minęło, a więc mogę sobie do woli wysnuwać swoje refleksje... Bo mam taką nadzieję, że kiedyś też będę babcią. I może będę dostawała laurki od wnucząt, albo ,,laurki” od synowej czy zięcia;) No bo taka jest rzeczywistość. A wynika ona między innymi z moich obserwacji, jakie relacje zachodzą pomiędzy babciami czy dziadkami, synowymi i jej dziećmi, czyli wnuczętami, a nawet własnymi dziećmi...  No, to do rzeczy.

Trudno mi wyobrazić sobie sędziego, który uzasadniając swój wyrok, z całej siły wali piąchą w stół, aby podkreślić siłę swoich argumentów. Tym  bardziej trudno zrozumieć mi tych, którzy sędziami nie są, a ryzykują uszkodzeniem łapska uzasadniając słuszność wydawania swojego wyroku. Jakiego? A chociażby za starość. Tak, tak... Takich „rodzinnych sędziów” u nas na ,,pęczki”.  Czy to syn, córka, czy to zięć czy synowa – zdarza się i to dosyć często, że wydają bezlitosne wyroki swoim najbliższym...

Dreszcze przeszywają mi całe ciało wzdłuż i wszerz, kiedy pomyślę, że kiedyś też będę pomarszczoną „ulęgałką”. Jedno sprawiedliwe, że przynajmniej nikogo to nie minie. I nie wiem, jaki wyrok za to dostanę? Już widzę wybałuszone ze złości ślepia synowych i podsuwane z litości lekkostrawne kleiki na wodzie, w które wcześniej zdążyły napluć. To raczej chyba z troski o cerę i talię osy;) Widzę też ich trząsce łapki, odbierające ostatni grosz za dozgonną opiekę. I widzę też te ich smutne miny w momencie, kiedy ten zgon za cholerę nie chce nadejść, pomimo ich codziennych starań i wieczornych modłów do któregoś ze świętych z obrazka?! A w zasadzie to do ściany, bo obrazki tych pobożnych życzeń jakoś nie chcą spełniać...

Tak szczerze mówiąc, to te moje czarne myśli wynikają z wnikliwej obserwacji obecnej rzeczywistości. I w tym przypadku raczej jestem optymistką, bo przecież niektórzy starzy ludzie otrzymują od swoich najbliższych mnóstwo prezentów. Bo kiedy brakuje im sił – to często właśnie najbliżsi pomagają im dostać się na „szczyt”, czyli ten najniższy, gdzie kwiatki wącha się ,,od spodu”... I nie ważne czy przed ,,ową wyprawą” pracowali jeszcze za trzech, czy byli na tyle niedołężni, że trzeba było ich na ten ,,szczyt” popychać niemalże na siłę, nadeptując na przykład na wężyk doprowadzający tlen do nosa...

W ostateczności są jeszcze pensjonaty czy domy spokojnej starości. Tam najbliżsi potrafią okazać najwięcej miłości i serca. Odwiedzają aż dwa razy w roku, najczęściej omijając rodzinne święta, bo a nóż trzeba byłoby zabrać do domu niedołęgę? A podczas odwiedzin mówią tak cicho, żeby ,,niedołęga” niczego nie usłyszała, bo szkoda kasy na zakup aparatu słuchowego. Nie wspomnę już o skosztowaniu przyniesionego przez nich owocu, bo akurat sąsiadka z pokoju obok pożyczyła sztucznej szczęki i nie zdążyła oddać na czas odwiedzin... A więc, pozostaje ślinotok po kolana...

No i tak szczerze mówiąc takie pensjonaty nie rozwiązują do końca problemów ludzi starych, bo męczy ich tam chyba najbardziej ten brak kontaktu z najbliższymi...  Ale najważniejsze, że mają tam przynajmniej zapewnioną godną starość. Bez wyroku za nią, co w dzisiejszych czasach wcale nie jest marginesem. Bez walenia piąchą w stół przez „rodzinnych sędziów” w celu uzasadnienia swoich racji. Bez traktowania przez nich, jak zbędny i bezużyteczny przedmiot. Bez plucia w zupki i kopania pod łóżko stojących w nieładzie kapci. Tam przynajmniej biegają koło staruszków na paluszkach, zabawiają różnorodną terapią zajęciową i troskliwie pielęgnują, bo każda „emeryturka” – to zastrzyk zasilający opiekuńczą placówkę.

Ale to też oczywiście do czasu, dopóki człowiek jest samodzielny i nie dostanie obustronnego zapalenia płuc. No, bo wówczas poci się obficie, trzeba zmieniać koszule czy pidżamy, kąpać w zimnej wodzie, a przy tym godzinami wietrzyć  pokój, bo zapach nie do wytrzymania...  I najsmutniejsze jest to, że najczęściej właśnie z tego powodu kończy się troskliwa opieka w Domach Pomocy Społecznej,  czy też Domach Spokojnej Starości... Z tego też powodu całkowicie kończy się żywot ,,niedołęgi”.... Ale zawsze, nawet krótki pobyt w tych placówkach jest chyba lepszy, aniżeli infantylizm „rodzinnych sędziów”.

I tak zastanawiam się, gdyby kiedykolwiek przyszło mi wybierać między jednym, a drugim, to naprawdę trudno byłoby mi się zdecydować... Nie chciałabym doczekać ani wyroku za starość, w postaci pośpiechu przy ,,wlewaniu” do ust miksowanej zupki, kopania kapci pod łóżko, czułych słówek typu ,,zdychaj szybko”,  ani też chyba lepić bałwanków z plasteliny w domu spokojnej starości. Zdecydowanie wolałabym wcześniej i to samodzielnie, bez niczyjej pomocy dostać się na ten najniżej położony „szczyt”...