Wyraz wdzięczności

Zupełnie wyszło mi z głowy, że w ubiegłym roku zrobiłam świecznik w postaci szczęki z zimnej porcelany?! No i zapomniałabym go pokazać... Jest to druga moja praca tego typu. Pierwszą zrobiłam dla naszej blogowej koleżanki ANI, a zobaczyć ją możecie na moim blogu w poście pt.: ,,Francowate złote rybki”;) No i oczywiście dowiecie się dlaczego zrobiłam Ani ,,psikusa”;)

Tym razem jednak nie był to ,,psikus” a wyraz ogromnej wdzięczności dla pewnego Pana doktora. Dentysty oczywiście, bo tylko tych panicznie bałam się od dzieciństwa... Na szczęście ząbki mam w porządku, ale tym razem dziurkę trzeba było ,,załatać”. W związku z tym, padł na mnie blady strach, serce w gardle, w brzuchu ,,przemarsz wojsk” i drgawki, jakbym cierpiała na chorobę Parkinsona... A tak na marginesie: Którą z chorób mieć lepiej? Parkinsona, czy Alzheimera? No jasne, że Parkinsona, bo lepiej choć odrobinę wypić, aniżeli zapomnieć ;)

Po małej dawce humoru wracam do tematu. Po wejściu do gabinetu o mały włos nie zemdlałam, bo ujrzałam młodziutkiego, ale bardzo przystojnego i sympatycznego młodzieńca;) Już miałam zamiar uciec, bo pomyślałam, że taki młodziutki Pan doktor nie da sobie rady z moją dziurką...  Z dziurką w zębie oczywiście;) I bez głupich skojarzeń proszę, bo już widzę wyszczerzone ząbki co niektórych moich ,,złotych rybek”;)

Zakończę może już ten temat by oszczędzić co niektórym monitorów, a poza tym jak zwykle mogę się za dużo rozpisać;) Na zakończenie dodam tylko, że po wizycie w gabinecie dentystycznym, po ,,załataniu dziurki” – przestałam się bać?! I z największą przyjemnością pójdę tam jeszcze raz, jak zajdzie taka potrzeba. Pan doktor nie dość, że przesympatyczny, to dentysta pierwszej klasy?! Dlatego w podziękowaniu za ten profesjonalizm w swoim ,,fachu”, a zwłaszcza za to, że wreszcie przestałam się bać – zrobiłam Panu doktorowi pamiątkę po ,,strachobździlu” ;) Bo przecież słowo ,,dziękuję”, to wg mnie naprawdę zbyt mało...