Dla Ciebie Mamo...

Myślę, że warto mieć świadomość tego, co tak naprawdę jest nam w życiu potrzebne, a co zbędne... Co nas cieszy, a co denerwuje i upokarza... I myślę, że warto dzielić się z innymi tym, co myślimy i czujemy... Nie oznacza to jednak, że każda moja publikacja na tym blogu - jest moim fochem. Należy traktować je z lekkim przymrużeniem oka... 

                                                   

rys. Małgorzata O.

Dzień Matki, to chyba jedyne święto, które tradycyjnie obchodzimy. Święto nie ,,spapugowane” z zachodu, jak przykładowe ,,Walentynki”... W tym dniu, kobiety mające dorosłe dzieci otrzymują kwiaty, tańsze lub droższe upominki, słodycze i kwiecistym językiem wyrażane życzenia. Wszystkie Matki cenią je, zachwycają się, są wdzięczne, ale kiedy dzieci już wyjdą - większość z pewnością sięga do szuflady z najmilszymi pamiątkami. Bo czy markowe kosmetyki, najmodniejsza bluzka, bądź słodycze rozkoszujące podniebienie mogą być cenniejsze od malowanej laurki, na dodatek nie wprawioną jeszcze dziecięcą rączką?

Nie wiem, jak dla innych, ale dla mnie – są to najdroższe prezenty... Są najmilszymi upominkami, a zarazem pamiątkami, które pieczołowicie przechowuję. Bo wiem, że w niezdarne co prawda rysowanie i napisanie chociażby tych dwóch wyrazów ,,DLA MAMY”, wkładały całe swoje serce, by sprawić mi radość... Zresztą, sama pamiętam to uczucie z czasów swojego dzieciństwa. Już tydzień wcześniej przygotowywałam laurkę dla swojej Mamy. Kiedy nie podobał mi się jakiś narysowany kwiatek, rwałam kartkę w strzępy i ,,picowałam” następną, bo przecież musiała być najpiękniejsza?! Dziś zanika zwyczaj ręcznego malowania kartek, bo zastępują je gotowe szablony, ozdóbki etc.

Zresztą, zanika wiele zwyczajów, ale po pewnym czasie powracają. Bo przecież Polacy są nadzwyczaj sentymentalni... A skoro już jestem przy temacie sentymentów, to nie byłabym sobą, gdybym nie nawiązała do zmian. A zwłaszcza tych ustrojowych. Wielu zapewne zastanawia się, dlaczego tak nagle przeskakuję na inny temat? Ano właśnie dlatego, że czcimy Dzień Matki. I dlatego, że przypomniały mi się czasy szkolnych lat, kiedy czciło się różne historyczne postacie. Na przykład czczono postać Dzierżyńskiego. Hasło ,,Chluba i duma narodu polskiego” szczególnie utkwiło mi w pamięci, bo był patronem podstawówki, do której uczęszczałam. 

Po zmianie ustroju, polski naród z entuzjazmem zarzucił mu pętlę na szyję i bez skrupułów zlikwidował jego pomnik, a zarazem wymazał go z pamięci. Ten sam polski naród wywiózł go na platformie, jak Jagnę na gnoju, by zademonstrować jak ,,umiera” komuna. Dałabym głowę, że niejeden za nią tęskni, ale wstydzi się przyznać... Mogłabym tak w nieskończoność mnożyć te przykłady zmian ustrojowych oraz czczonych bohaterów, których pomniki uległy zniszczeniu. Czy taki np. pomnik poległych stoczniowców, na którym krzyże wykonane są z nierdzewnej stali, przy ,,agonii” demokracji nie staną się kiedyś przypadkiem wtórnym surowcem wykorzystanym do wyrobu felg samochodowych, czy czajników? Może przerobią je na pomnik innego ,,zasłużonego”? Przecież historia lubi się powtarzać... I jak mawiał dawniej mój pradziadek  cyt.,, Od Piasta Kołodzieja do k.... i złodzieja”. I chyba miał rację. Ja przynajmniej popieram jego słowa. Bo Ci, którzy na zabój walczyli o poprzedni, czy obecny ustrój (oczywiście nie wszyscy) wypierają się tego. A nawet protestują przeciwko niemu...

Ufff... No czy ja zawsze pisząc na jeden temat muszę wpleść inny wątek? Nie wiem, czy przypadkiem nie odziedziczyłam genów po pradziadku. Więc, żeby nie,,palnąć” więcej niż on, wrócę do tematu Dnia Matki. Ale mam wymieszane te geny... Chyba po wszystkich przodkach? Ale, jedno jest pewne. ,,Wyssane z mlekiem Matki”. Dlatego z okazji Dnia Matki, który na szczęście pozostał nie zmieniony na jakieś inne zachodnie cholerstwo, wszystkim Matkom w dniu ich święta życzę wiele radości i uśmiechu na twarzach, nawet w najtrudniejszych chwilach życia;) A swojej?

Wybacz Mamo, że nie namaluję Ci kolorowych kwiatuszków umieszczonych w krzywym serduszku... Ale życzę Ci, abyś zawsze była taka, jaka jesteś: pogodna, uśmiechnięta, potrafiąca stawić czoła wszystkim przeciwnościom losu, i aby nie opuszczało Cię niesamowite poczucie humoru (co prawda czasami nieco niecenzuralne...;)) I przepraszam Cię, za te moje ,,geny”, które uwidaczniają się najbardziej w moich felietonach... No, przecież po kimś je odziedziczyłam, prawda? To jest właśnie moja laurka dla CIEBIE MAMO! I chyba przyznasz, że pisana i malowana już nieco sprawniejszą ręką, niż kiedyś....