Felieton

Myślę, że warto mieć świadomość tego, co tak naprawdę jest nam w życiu potrzebne, a co zbędne... Co nas cieszy, a co denerwuje i upokarza... I myślę, że warto dzielić się z innymi tym, co myślimy i czujemy... Nie oznacza to jednak, że każda moja publikacja na tym blogu - jest moim fochem. Należy traktować je z lekkim przymrużeniem oka... 

                                    Napluć do kapelusza?

Wiele ludzi wciąż wierzy w moc przesądów. Obawiają się przejść pod drabiną, bądź sądzą, że czarny kot przebiegający im drogę to zły omen. Niejedni też uznają piątek trzynastego za dzień feralny, a trzynaste piętro za niebezpieczne. Dla mnie nie ma nic bardziej idiotycznego? Wspomniane przesądy, mimo że pozbawione racjonalnych podstaw są głęboko zakorzenione. Niektórzy nawet twierdzą, że skłonność tę mamy zapisaną w genach. A przecież nie odpukujemy w niemalowane drewno od urodzenia kopiąc nóżką w łóżeczko, czy kołyskę i nie plujemy do kapelusza dziadka czy tatusia?

Uczymy się tego od innych, a raczej inni uczą nas tego sami. Swoim zachowaniem wręcz zmuszają nas do tego. Wiara w magię zaszczepiona jest w ludziach prawdopodobnie od dzieciństwa i wywiera wpływ jeszcze długo po tym, jak osiągną „emocjonalność” dorosłych.  Zdarza się wszędzie – w pracy, w szkole, na ulicy, że zwyczajnie kichniemy. Wtedy znajomi, bądź zupełnie przypadkowi nieznajomi mówią nam: „ na zdrowie”. Odbieramy, że są to wyrazy zwykłej uprzejmości, a przecież kichanie nie jest oznaką zdrowia, a raczej symptomem zbliżającego się choróbska. Oczywiście pomijając alergików, którym z pewnością nie nadążylibyśmy życzyć zdrówka.

A więc, zauważyłam, że nie zastanawiamy się nad pochodzeniem tego powiedzonka. Jednak ma ono swoje źródło w pewnym przesądzie. Wzięło się ponoć z przekonania, że gdy człowiek kicha – uchodzi z niego dusza. Oj, gdyby rzeczywiście sprawdzało się, a przede wszystkim gdybym wierzyła w nie, życzyłabym co niektórym bezustannego kichania co najmniej przez tydzień. Albo np.w trakcie egzaminu czy klasówki uczeń pisze jakimś tam długopisem i otrzymuje wysoką ocenę. Potem uważa go za „szczęśliwy”. Tyle, że z czasem trzeba wymienić w nim wkład, więc nie rozumiem co mogło przynieść mu szczęście? Oprawka, czy ten cholerny wkład, w którym akurat skończył się tusz?

Albo temat z innej ,,beczki”: para nowożeńców po ślubnej ceremonii szarpie się przed ołtarzem, kto kogo obróci na swoją stronę... Bo ponoć to „silniejsze” będzie przez całe życie „górą”. Gówno prawda. Najczęściej po roku sielanki, słabsze tłucze wałkiem do ciasta po łbie to silniejsze, a po dwóch latach sakramentalne „tak” zamienia się w sądowe „nie, nie i jeszcze raz nieee!”.

Jeszcze inni, wracając się do domu po zapomnianą rzecz, siadają na chwilę na krzesełku, po czym wychodzą z powrotem. Nie daj Boże, gdyby tak po ponownym wyjściu znowu przypomniałoby im się, że jeszcze czegoś zapomnieli. Wówczas,  chyba nigdy nie dotarliby do celu…

Jedni nie kryją faktu, że są przesądni, drudzy skrzętnie to ukrywają. Podyktowane to jest zapewne obawą, że inni wezmą ich za głupców, z czym akurat zdecydowanie się zgadzam. Dlatego swoje zabobonne praktyki nazywają zwyczajami. Bez względu na to, jak to nazwiemy – trzeba przyznać, że przesądy są mocno zakorzenione. I ludzie wierzą w nie zawsze z tych samych przyczyn. Zwłaszcza, kiedy napotykają na sytuacje, nad którymi nie mają kontroli, a które ich zdaniem zależą od szczęścia, bądź przypadku, bo dzięki przesądom czują się bezpieczniej.

Ja jednak nie pozwolę, by kierowały moim życiem, bo nie mam pewności czy nie poniosę znacznie większych konsekwencji. Zresztą, gwiżdżę na zabobony. Zastanawiam się tylko, czy przesądni nie boją się czytać tego tekstu, bo pisałam go akurat trzynastego... No i nie pomoże ani odpukiwanie w niemalowane drewno, ani plucie do kapelusza...  Chociaż ja osobiście, zwłaszcza na to plucie mam dosyć często ogromną ochotę;)