Przeszłość, to największy skarb

Uwielbiam rysować ,malować... Ale ta wena dopada mnie w momentach najmniej przewidywanych... A nawet w ogóle nie przewidywanych. Swego czasu dopadała mnie nawet po północy i nie było siły, która zatrzymałaby mnie przed malowaniem, czy rysowaniem. Wstawałam o drugiej w nocy, wyjmowałam farby, czy kredki i malowałam. To właśnie tej technice miał być poświęcony mój blog. Ale  podobno ,,ciekawość, to pierwszy stopień do piekła”.  A ja właśnie uległam tej ciekawości tworzenia innych prac. No, ale przecież nie szkodzi ,, zasmakować” innych technik, a uważam , że jest to nawet wręcz wskazane.

Tym razem, zupełnie tak samo , jak przed laty, dopadła mnie wena na rysowanie. Oczywiście w momencie, kiedy skupiona byłam na tworzeniu kartek okolicznościowych. No, ale przecież mus to mus i każdy zapewne zna to uczucie, jaki to by nie był ten mus;) Miałam zdjęcie sąsiadki. Pięknej, młodziutkiej, uśmiechniętej siedemnastolatki. która w tym roku skończyła 89 lat. Podziwiam jej umysłową sprawność... Nie ma zaników pamięci, ma ogromne poczucie humoru, można z nią pożartować, o wszystkim porozmawiać, a jej doradztwo nawet z zakresu prawnego, jest niejednokrotnie zdecydowanie lepsze, aniżeli porada doświadczonego adwokata;) Nie wyobrażam sobie, żeby kiedykolwiek mogło jej zabraknąć... 

Odzwierciedliłam jej postać ze zdjęcia. Być może nie tak, jakbym tego chciała, ale jako taka podobizna podobno jest. Przynajmniej tak twierdzą jej najbliżsi;) Do tego celu użyłam kredek, bo praca z nimi jest znacznie łatwiejsza. Przynajmniej dla mnie, bo lubię wszystko robić szybko,więc nie było oczekiwania na schnięcie, które miałoby miejsce w przypadku użycia farb akrylowych czy olejnych. Pokażę Wam najpierw moje rysunki, a następnie ze zdjęciem młodziutkiej sąsiadki. Tak dla skali porównawczej;)

Uwielbiam stare fotografie. Mam ich sporo i podziwiam ich trwałość. Co prawda, są w kolorze brązowym, ale nie są wyblakłe, jak przykładowo czarno-białe  fotki sprzed kilkudziesięciu  lat... Posiadam zdjęcia swoich krewnych i znajomych  z czasów wojny, sprzed wojny i  z czasów, kiedy przebywali w niemieckich obozach pracy przymusowej etc.  Dla mnie są one największym skarbem;) Oprócz zdjęć posiadam również metryki urodzenia swoich babć, prababć, wujków , dziadków i pradziadków. Mam też ich szkolne świadectwa, akty ślubów, a nawet dokumenty ich rodziców i dziadków?! Żadna pieniężna kwota nie przebije ich wartości... 

Zdjęcia mojej sąsiadki też nie, bo dla mnie, właśnie ta przeszłość jest najpiękniejsza i najbardziej wartościowa... Zmierzę się jeszcze z jej dwoma zdjęciami z tego samego okresu. Co prawda nie jest to łatwe. Jest bardzo pracochłonne, ale satysfakcja z tego rysunkowego utrwalenia tej wyjątkowej osoby jest dla mnie ogromną przyjemnością;) Oby tylko wena twórcza mnie nie opuściła...