To nie Cirrculum Vitae

Marzenie o balecie zakończyło się fiaskiem...

Rysowałam od wczesnego dzieciństwa. Od czasu, kiedy do mojej ręki trafiło cokolwiek, co zostawiało po sobie ślad: ołówek, kredka (nawet ta do brwi czy też pomadka do ust). Na początku były to malowidła „ścienne”. W dosłownym znaczeniu tego słowa. Bazgroły malowane nie wprawioną, dziecięcą rączką. Były wszędzie tam, gdzie dało się malować.
Nawet na meblach. Do dzisiejszego dnia pozostała (co prawda do niczego niepotrzebna) biała, kuchenna szafeczka, w której na wewnętrznych drzwiczkach, jako trzylatka, kopiowym ołówkiem narysowałam dziewczynkę z balonikiem w ręku, stojącą na schodach, które kończyły się na samym dole drzwiczek... Nieważne, że miała nogi na końcach spódniczki, że jej kucyki sterczały w poprzek, jak u Pipi Langstrumpf, że zamiast oczu postawiłam dwie duże, niekształtne kropki, i że moi rodzice nie byli zbyt szczęśliwi z tego typu „ozdoby”? Dla mnie wówczas było to wielkie dzieło artystyczne! 

Kiedy byłam nieco starsza w dalszym ciągu rysowałam i malowałam. I to codziennie! Blok rysunkowy wystarczał mi na godzinę, a mnie ani na chwilę nie opuszczała twórcza wena i wciąż miałam setki pomysłów?! Kiedy zabrakło kartek w bloku, rysowałam na papierze śniadaniowym... Fakt, że postacie były pokraczne, ale przecież liczyła się pasja. Z biegiem czasu moje „dzieła” stawały się coraz bardziej „profesjonalne”. Moje rysunki i malowidła zapełniały gabloty wystawowe prac dzieci począwszy od przedszkola, poprzez szkołę podstawową, a nawet średnią, gdzie po jednej z wycieczek (na prośbę nauczycielki) na trzech, ogromnych szybach okiennych namalowałam jesienny, bieszczadzki  krajobraz. Wówczas też byłam dumna z siebie…

Nie poszłam do szkoły plastycznej, pomimo gorącej namowy nauczycieli ze szkoły podstawowej. Nie poszłam też do szkoły muzycznej, gdzie również mnie kierowano, bo oprócz zdolności plastycznych, byłam także uzdolniona muzycznie. Nie wspomnę o nauce gry na wielu instrumentach, bo miałam zbyt głupie pomysły... Marzenie o balecie też zakończyło się fiaskiem, bo musiałabym po zajęciach w szkole podstawowej jeździć codziennie do Warszawy, co byłoby dla mnie zbyt dużym obciążeniem... Może nie tyle dla mnie, co dla pracujących wówczas rodziców i mojej nauki także . Chociaż, jak kiedyś pisałam, jedna z nauczycielek po moim popisie przy tablicy ,,wybździła” z siebie, że nadaję się tylko do baletu... Zapomniała dodać, że i do cyrku też;););)

Pierwszy, recytatorski popis dałam w przedszkolu, do którego zaczęłam uczęszczać jako dwulatka (oczywiście po badaniu i za zgodą psychologa). Zresztą edukację w podstawówce też rozpoczęłam rok wcześniej. Wyrecytowałam wówczas wiersz ze „Świerszczyka” czy z czasopisma „Miś” pt.: „Beksa”. Wyrecytowałam go dzięki podpowiedziom mojej Mamy siedzącej na widowni, bo zapominałam co dalej?! Pewnie miał za dużo zwrotek, albo w mojej głowie kłębiło się zbyt wiele myśli... Raczej to drugie bardziej do mnie pasuje. W wieku trzech lat tańczyłam krakowiaka, koncentrując się głównie na szklanych koralach, które tłukły się podczas każdego mojego podskoku wprawiając mnie w ogromne zakłopotanie… No bo przecież były pożyczone?! Ale zanim tego ,,krakowiaka” zatańczyłam, stałam w szeregu małych ,,recytatorów”. I jak myślicie? Co było ważniejsze? Wiersze recytowane przez inne dzieci? Nie! Moje krakowskie ubranie! Nie zastanawiałam się długo. Przesunęłam w bok recytatora i wydarłam się na cały głos ,,Mamo! Przyniosłaś mi krakowskie ubranie?!” Oczywiście ,,publika rżała”, ale na mnie nie zrobiło to specjalnego wrażenia...

Śpiewałam i tańczyłam też w szkole podstawowej, brałam udział w licznych olimpiadach wokalno- muzyczno - tanecznych. Po tych ,,popisach” pozostały mi do dzisiaj dyplomy, które przywołują wspomnienia... Mój pierwszy „debiut” na scenie miał miejsce w wieku  siedmiu lat. Zaśpiewałam wówczas piosenkę Haliny Kunickiej pt. „Orkiestry dęte”. To też było fascynujące przeżycie! Olbrzymia widownia, prawdziwa orkiestra, prawdziwy mikrofon (w domu zastępowała mi go skakanka lub kabel od prodiża), bo oprócz rysowania cały czas śpiewałam. Co prawda najlepiej mi to wychodziło, kiedy byłam sama w domu. Wówczas „dawałam koncerty na całego”… W wieku jedenastu lat brałam udział w olimpiadzie piosenki dziecięcej i młodzieżowej. Zaśpiewałam piosenkę Anny German pt. ,,Być może”. I być może zajęłabym pierwsze miejsce, gdyby nie opadająca wciąż szelka od kusej spódniczki... No bez przerwy mi opadała i wciąż musiałam ją naprowadzać na swoje miejsce? I do dzisiaj nie wiem, czy te liczne brawa były za barwę głosu (bo trzeba było tam go dobrze wyciągać), czy  za wykonanie, czy też za radzenie sobie z tą cholerną szeleczką?! 

Pomimo wymienionych zdolności (licznych udziałów w olimpiadach wokalno – muzycznych czy też plastycznych – wybrałam inną profesję, bo malowanie, taniec czy śpiew uważałam za hobby, które można wykonywać w każdej wolnej chwili, w różnych okolicznościach… I to robię do dnia dzisiejszego. Rysuję czy maluję wtedy, kiedy mam na to ochotę, kiedy dopada mnie twórcza wena (a zdarza się nawet po północy), tańczę nawet w kuchni podczas gotowania obiadu, a śpiewam też wtedy, kiedy wpadnie mi do ucha jakaś rytmiczna melodia lub przypomni mi się jakaś dawno już zapomniana piosenka… Co prawda, chyba bardziej przydatne okazały się zdolności plastyczne, bo podczas pracy dziennikarskiej, poza pisaniem reportaży, felietonów etc. robiłam także satyryczne ilustracje, które kiedyś opublikuję.

I to wszystko, począwszy od bazgrołów poprzez sukcesy na etapie przedszkolno - szkolnym uważam za ogromną sztukę, którą wypracowałam sama. Uważam to wszystko za ogromny sukces pomimo braku widowni, braku rozgłosu, podziwu etc.  Jest to moja sztuka, moje dzieła i jestem bardzo szczęśliwa, że posiadam te jako takie zdolności, bo bywa, że bardzo często przydają się w codziennym życiu, no i dają mi ogromną satysfakcję. Bo oddając się mojej własnej sztuce, jaka ona by nie była – przenoszę się w inny świat, wolny od rzeczywistości i przynoszący tak wiele radości…Moja sztuka pozwala mi odnaleźć samą siebie, wyrazić swoje myśli i uczucia, pozwala inaczej patrzeć na świat – oczami mojej wyobraźni… I nie zważam na to, czy to się komuś podoba, czy nie. Najważniejsze jest to, że robię to, co lubię;) 

Pokażę Wam kilka rysunków z jednego szkolnego zeszytu. Miałam wówczas siedem lat. Nie są piękne, ale dla mnie są bardzo cenne;)

A tak wyglądało moje pismo też z tego samego zeszytu. Kiedy zrobiłam błąd, czy napisałam brzydko – zmieniałam zeszyt, przepisując i rysując od nowa.

Podobne pismo udało mi się wykształcić u starszego syna. Ślęczałam nad jego pisaniem godzinami. Nie poszło to na marne. Jego zeszyty zawsze były prowadzone bardzo starannie i  pokazywane na wzór innym uczniom. Nie wiem sama, dlaczego natchnęło mnie na te wspomnienia? I dlaczego dzielę się nimi z Wami? No i teraz, zadając sobie te pytania, zaczęłam zastanawiać się, czy w ogóle opublikować ten tekst? Przecież to są moje prywatne wspomnienia? Ale doszłam do wniosku, że czasami warto dzielić się nimi, jakie by one nie były... No przecież to nie Cirrculum Vitae, tylko pokaz dziecięcych umiejętności;)

To ja...Jako pięciolatka;) Koleżankę odcięłam, bo była ode mnie dużo wyższa;)